توسعه دامنۀ عملیات اکتشاف و پالایش نفت و افزایش شمار کارگران و مهاجران در مسجدسلیمان و آبادان سبب شد تا بهداشت و درمان از همان ابتدای تولید نفت مورد توجه قرار گیرد. در آبادان، مرکز نوبنیاد درمانی سرپایی (O.P.D) و پس از آن بیمارستان نفت که به بیمارستان شمارۀ ۲ معروف شد، ابتدا با کادر پزشکی و درمانی انگلیسی و هندی اداره می‌شد، اما برای بومی‌سازی، «آموزشگاه پرستاری شرکت نفت انگلیس و ایران» در سال ۱۳۲۰ تأسیس شد که پس از ملی شدن نفت و ارتقای آن به سطح بالاتر آموزشی، به «آموزشگاه عالی پرستاری شرکت ملی نفت ایران» تغییر نام داد.
این آموزشگاه، مرکز تربیت پرستار و بهیار برای فعالیت در بیمارستان نفت آبادان، طب صنعتی پالایشگاه، درمانگاه‌های حوزۀ بهداشت و درمان مناطق نفت‌خیز و دیگر مراکز مورد نیاز بود.