حبیب‌الله ظفریان مسئول سابق اندیشکده سیاستگذاری دانشگاه امیرکبیر، درباره موضوع واردات گاز ایران از روسیه در توئیتر نوشت: روسیه یکبار در دهه گذشته تجربه چنین موقعیتی را داشته است. در سال ۲۰۱۴ و در جریان درگیری نظامی در شرق اوکراین که منجر به جدایی کریمه شد روسیه بخاطر نگرانی از دست دادن بازارهایش، به سرعت قراردادی ۳۰ ساله به حجم سالانه ۳۸ میلیارد متر مکعب صادرات گاز به چین (معادل تقریبا ۴ فاز پارس جنوبی) از طریق خط لوله منعقد کرد. مذاکرات این قرارداد از سال ۲۰۰۴ بین چین و روسیه آغاز شده بود و بخاطر مسائل قیمتی تا آن زمان به نتیجه نرسیده بود. اما روسیه بخاطر اینکه بتواند موازنه سیاسی با اروپا و غرب ایجاد نماید به سرعت و تنها دو ماه بعد از جدایی کریمه این قرارداد را با قيمت نزدیک به پیشنهاد چین منعقد کرد(به نظر میرسد شخص پوتین چنین دستوری داده است).
 بعد از امضای قرارداد، پوتین با گفتن این جمله از راهبرد اوراسیایی (بجای صرفا اروپایی) تجارت گاز روسیه رونمایی کرد: Russia may become swing gas producers for Europe,Asia.
چند ماه بعد نیز عملیات اجرایی خط لوله پاورسایبریا که گاز روسیه را از سمت شمال شرق چین به این کشور صادر می‌کند آغاز شد. خط دوم پاورسایبریا (معروف به آلتایی) برای انتقال گاز روسیه به چین، هنوز عملیاتی نشده است که یکی از دلایل آن عدم تصمیم چین برای وابستگی بیشتر به گاز روسیه است.
شاید این بار گزینه جدی روسیه برای توازن در بازارهای فروش گاز خود، ورود به بازار خاورمیانه و جنوب آسیا باشد. فهم‌ این نکته مهم است که واردات گاز ایران از روسیه یک امتیاز برای روسیه است نه ایران. لذا واردات گاز ایران از روسیه اولا باید با تخفیف قیمتی خریداری شود.ثانیا به هیچ وجه نباید سوآپ شود، چرا که سوآپ به معنای بازاریابی برای گاز روسیه در بازار منطقه است. ایران باید بازار گاز منطقه را برای خود حفظ کند. و ثالثا نباید به مصرف داخلی برسد. واردات گاز از روسیه باید جهت صادرات به بازارهای هدف ایران و تبدیل شدن ایران به هاب گازی منطقه استفاده شود.